भूंडा जीव जागजे रे

भूंडा जीव जागजेरे कांई धणी तणे चरण पसाए, तुं भरम उडाडजे रे ।। टेक ।। १ ।।

आपण   निद्रा  केम  करुं  रे,   निद्रानो   नथी  लाग । भरमनी  निद्रा  जे  करे,  कांई  तेहनुं  मोटुं  अभाग ।। २ ।।

आ  जोगवाई  छे  आपणी,  नहीं  आवे  बीजी  वार । हाथ ताली दीधे जाये छे,  भूंडा का न करे हजी सार ।। ३ ।।

धणी   रे   आपणमां  आवियां,  भूंडा  कां  नव  जागे  जीव  । पेरे   पेरे   तंुने   प्रीछव्यो,   तुं   हजी    करे    कां    ढील ।। ४ ।।

धणिए  धणवट  जे  करी,  तुं   तां  जोने   विचारी   तेह  । आ   पापणीने  परहरी,   तुं   कां  न  करे  सनेह ।। ५ ।।

आपणने  तेडवा  आवियां,  आ  दुस्तर  माया  मांहे । ओलखीने  कां  ओसरे,  भूंडा  एम  थयो  तुं   कांए ।।  ६ ।।

धणिए आपणसुं  जे करी रे, तुं  तां  जोने  विचारी  मन । कोडी ते हाथथी परी करी,  तुने  दीधुं  छे हाथ रतन ।। ૭ ।।

जीवडा   तुं  घारण  केही  करे,  भूंडा   घुटयो  दिन    अनेक  । जोवंता  जोगवाई  गई,  भूंडा  हजिए  तुं  कां  नव चेत ।। ८ ।।

आपण उपर   अति  घणी रे,   दया   करे   छे आधार  । आपणे काजे  देह  धर्या, भूंडा  हजिए  तुं  कां न  विचार ।।  ९  ।।

भरम  भूंडो  तमे  परहरो,  जेम  थाय  अजवालुं अपार  । वचन    वालाजी    तणे,   तुं    मूलगां    सुख   संभार  ।। १० ।।

आ  वालो  ते  आवियां,  ए  सुख  तणां  दातार । आपण  मांहें  तेहज   बेठां,  जोई  अजवालुं संभार ।। ११ ।।

दुरमती   तुं   कां   थयो,   हुं   तो   पाडुं   बुंब    अपार  । आंहीं    आव्या   न    ओलख्या,   पछे  केही पेरे मोंह उपाड  ।। १२ ।।

आंख  उघाडी  जो  जुए,  जीव  लीजे  ते  लाभ  अनेक । आंहीं पण सुख घणां माणिए, अने  आगल थाय वसेक  ।। १३ ।।

आ  अजवालुं  जो  जोइए, जीव तारतम मोटो सार । वालाजीने   ओलखे,   तो   तुं  नव  मूके  निरधार ।। १४ ।।

वालो वदेसी    आवी   मल्या, कांई  आपणने  आ  वार । दुख मांहें सुख माणिए, जो तुं भरमनी निद्रा  निवार ।। १५ ।।

आ जोगवाई छे  खिण  पाणीवल,  केटलुं  तुंने   कहेवाय । पण अचरज मुने एह थाय छे, जे  जाण्युं धन केम जाय ।। १६ ।।

आगल   आपण   सुं   कर्युं,  ज्यारे   अजवाले  थई  रात । आ तां वालेजीए वली क्रपा  करी,  त्यारे तरत  थयुं प्रभात  ।। १૭ ।।

एवडी    वात   देखी   करी,    ते   तां   जोयुं  तारी  द्रष्ट  । हजी  तुं  भरममां  भूलियो,   तुंने   केटलुं  कहुं  पापिष्ट  ।। १८ ।।

अजवाले  वालो  ओलख्या,  त्यारे   पाछल  रह्युं सुं । जाणी बूझीने मूढ थयो, भूंडा   एम  थयो  कां  तुं ।। १९ ।।

पेरे पेरे में तुंने  कह्युं  रे,  सुण   रे   धणीनां   वचन । अधखिण वालो  न  वीसरे,  जो तुं जुए  विचारी मन ।। २० ।।

अनेक   वचन    तुंने    कह्या,  मान   एकनो  करे  विचार  । अरध लवे तारो अरथ सरे,    भूंडा एवडो   तुं कां कहेवराव  ।। २१ ।।

हवे  रे  तुंने  हुं  जे  कहुं, ते  तुं  सांभल  द्रढ  करी   मन । पचवीस  पख  छे  आपणां,  तेमां  झीलजे  रात  ने   दिन ।। २२ ।।

ए   मांहेंथी   रखे  नीसरे,   पल  मात्र  अलगो  एक । मननां   मनोरथ   पूरण   थासे,   उपजसे    सुख    अनेक  ।। २३ ।।

साख्यात   तणी   सेवा   कर   रे,   ओलखीने   अंग । श्रीधाम तणा धणी जाणजे, तुं तां रखे करे तेमां भंग ।। २४ ।।

मुखथी  सेवा  तुंने  सी  कहुं, जो तुं  अंतर  आडो टाल । अनेक  विध  सेवा     तणी,   तुंने   उपजसे   ततकाल ।। २५ ।।

पहेले फेरे आपण आवियां, ते तो वाले कह्युं छे विवेक । ते तां लाभ लईने जागियां, हवे आपण करुं रे विसेक ।। २६ ।।

पहेले   फेरे   थयुं    आपणने,   गोपद   वछ      संसार  । एणे   पगले   चालिए,   जो   तुं   पहेलो   फेरो  संभार  ।। २૭ ।।

एटला  माटे  आ  अजवालुं,  वालेजीए  कीधुं आ वार । नरसैयां  वचन  प्रगट  कीधां,  कांई  व्रज  तणा  विचार  ।। २८ ।।

कहे इन्द्रावती नरसैयां वचन, जो जोइए करीने चित । धणिए  जे  धन  आपियुं,  कांई   करी  आपणने  हित ।। २९ ।। प्रकरण प्रकरण-3 चौपाई 29 प्रणाम .जी ....... योगी  अर्जुन राज पुरी