माया गई पोताने घेर

माया   गई   पोताने   घेर,   हवे   आतम  तुं   जाग्यानी केर   । तो  मायानो   थयो  नास,  जो  धणिए कीधो प्रकास ।। १ ।।

केम जाणिए  माया गई, अंतर  जोत   ते    प्रगट थई । हवे आतम करे कांई बल,  तो वाणी गाउं नेहेचल ।। २ ।।

लघु दीरघ पिंगल चतुराई,   एह   तो   किवनी  छे बडाई । एनो  अरथ  हुं  जाणुं  सही, पण  आ  निधमां  ते  सोभे नहीं ।।  ३ ।।

मारे तो नथी कांई किवनुं काम, वचन कहेवा मारे धणी श्रीधाम  । जे आंहीं आवीने कह्यां,  गजा सारूं मारा चितमां रह्यां ।। ४ ।।

साथ आगल कहीस हुं तेह,   पहेला  फेराना   सनेह । धणीए  जे  कह्यां  अमने,  सांभलो  साथ  कहुं  तमने ।। ५ ।।

तमे जोपे ग्रहजो द्रढ मन करी, हुं  तमने  कहुं फरी फरी । साथ सकल लेजो चित धरी, हुं वालोजी देखाडुं प्रगट करी ।।  ६ ।।

श्री देवचन्दजीने लागुं पाय,  जेम   आ  दुस्तर जोपे ओलखाए  । दई प्रदखिणा करुं परणाम, जेम   पहुंचे मारा  मननी  हाम  ।। ૭ ।।

जेटली सनन्ध कही छे तमे, ते द्रढ करी  सर्वे जोईए अमे । लीला  तमे  कही  अपार,  तेह तणो नव लाधे पार ।। ८ ।।

चौद  भवन  माया अंधार,  पार  नहीं   मोटो   विस्तार  । तमने  पूछुं  समरथ  सार,  हुं  केणी  पेरे  करुं  विचार ।। ९ ।।

तमे  तारतमना   दातार,  अजवालुं  कीधुं  अपार । साथ तणां   मनोरथ   जेह,   सरवे  पूरण कीधां तेह ।। १० ।।

तारतम  तणे  अजवास,  पूरण  मनोरथ  कीधां  साथ । तमतणे  चरण  पसाये,  जे  उतकंठा मनमां  थाय ।। ११ ।।

जेटली मनमां उपजे वात, ते सहु   आतम पूरे साख । मन जीवने पूछे  जेह,  त्यारे  जीव  सहु  भाजे  संदेह ।। १२ ।।

ए निध बीजे कोने न अपाय, धणी विना कोने सामुं न जोवाय  । एने अजवाले थये सुं  थाए, आ पोहोरामां  धणी  ओलखाय  ।। १३ ।।

आप तणी पण  खबर पडे, घर पर  आतम रुदे चढे । ए  अजवालुं  ज्यारे  थयुं,  त्यारे  वली पाछुं  सुं रह्युं ।। १४ ।।

ए  सुं  माया  करे  बल,   फेरवे  कल   करे  विकल । अजवालामां  ना  रहे   चोर,  जागतां   नव  चाले  जोर ।। १५ ।।

जदीपे जीते   विद्याए,  पण  एने  अजाण्यंु न जाय । ज्यारे वालोजी साहे  थाय, झख   मारे  त्यारे मायाय ।। १६ ।।

ते   माटे   तमे   सुणजो   साथ,  एक  कहुं  अनूपम  वात । चरचा सुणजो दिन ने रात,   आपणने त्रूठा प्राणनाथ ।। १૭ ।।

वचन कह्यां ते मनमां  धरो,  रखे अधखिण पाछा ओसरो । आ पोहोरो छे   कठण   अपार,  रखे विलम्ब   करो आ वार ।। १८ ।।

आ जोगवाई छे जो   घणी,   साहे  आपणने थया धणी । बेठां आपण माहें कहे, पण साथ   मांहें   कोई   विरलो लहे ।। १९ ।।

साथ माहें अजवालुं थयुं, पण    भरम  तणुं अंधारुं रह्युं । ते   टाल्यानो   करुं   उपाय,   तो   मनोरथ  पूरण   थाय ।। २० ।।

जे मनोरथ  मनमां  थाय,   ततखिण   कीजे  तेणे ताय । आ जोगवाई छे पाणी बल,   आपण   करी   बेठा   नेहेचल ।। २१ ।।

नेहेचल जोगवाई नहीं एणे ठाम, अधखिणमां थाय कै काम  । इन्द्रावती    कहे    आ   वार,   निद्रा   नव  कीजे  निरधार  ।। २२ ।।  प्रणाम जी............ योगी अर्जुन राज पुरी