वालैयो वाणी एम ओचरेजी

!! उथला प्रकरण !! वालैयो   वाणी   एम  ओचरेजी,  कहे  सांभलजो सहु साथ  । पतिव्रता  अस्त्री  जे   होय,  ते  तो  नव   मूके  घर  रात । रे  सखियो    सांभलो   (टेक) ।। १ ।।

तमे साथ सकल   मली  सांभलो, हुं वचन  कहुं   निरधारजी । तमे वेण मारो श्रवणे  सुण्यो, घर  मूक्यां ऊभा वारजी ।। २ ।।

कुसल   छे  कांई  व्रजमांजी,  केम  आवियों  आणी  वेरजी  । उतावलियों  उजाणियोंजी,  कांई  मूक्यां  कारज घेरजी ।। ३ ।।

किहे रे परियाणे  तमे निसरयांजी,   कांई   जोवा    वृन्दावन । जोयुं  वन   रलियामणुं,   कांई   तमे  थया   प्रसन्न ।। ४ ।।

हवे  पुरे   रे  पधारो  आपणेजी,  कांई  रजनी  ते  रूप अंधार  । निसाचारी  जीव   बोलसेजी,   त्यारे   थासे  भयंकार ।। ५ ।।

निसाए  नारी जे  निसरेजी,  काई  कुलवंती   ते  न  कहेवाय  । नात  परनात  जे  सांभलेजी,  कांई  चेहरो  तेमां  थाय ।। ६ ।।

सखियो तमे तो कांई न विमासियुंजी, एवडी  करे  कोई  वात  । अणजाणे उठी  आवियुंजी,  कांई  सकल  मलीने साथ ।। ૭  ।।

ससरो सासु  मात तातनीजी,  कांई  तमे लोपी छे लाज । तमे सरम  न  आणी  केहनी, तमे ए सुं  कीधुं आज ।। ८ ।।

तमे पत तो तमारा ऊभा मूकियाजी, कांई  रोतां  मूक्यां   बाल  । ए वचन सुणीने विनता टलवली, कांई भोम पडियों ततकाल  ।।  ९ ।।

तेमां केटलीक सखियो ऊभी रहियो,  कांई द्रढ  करीने मन  । बाई वांक हसे जो आपणोजी,  तो  वालोजी  कहे छे वचन  ।। १० ।।

वचन वाले सामा तामसियो,  राजसियो फडकला खाय । स्वांतसिए  बोलाय  नहीं,  ते  तां  पडियो  भोम  मुरछाय ।। ११ ।।

एणे समे मही सखी ऊभी रही, कहे  सांभलो धणीनां वचन  । सखियो कुलाहल तमे कां करोजी, कांई  ऊभा रहो द्रढ करी मन ।। १२ ।।

सखियो भूलां छुं घणवें आपणजी, अने वली कीजे सामा रुदन  । कलहो     करो   भोमे   पडोजी,   कां   विलखाओ  वदन  ।। १३ ।।

पिउजी पधार्या प्रभातमां, आपण  आव्यां   छुं  अत्यारे  । ते पण तेडीने  वाले काढियां, नहीं  तो  निसरतां नहीं क्यारे  ।। १४ ।।

पाछल आपण  केम  रहुं,  जो  होय  कांई  वालपण । केम न खीजे  वालैयो,  ज्यारे  सेवा  भूल्यां  आपण ।। १५ ।।

वालाजी  कहेवुं  होय  ते  कहेजो,  कांई  अमने  निसंक  । अमे तम आगल ऊभा छुं,  कांई  रखे आणो  ओसंक ।। १६ ।।

सखियो तम माटे हुं एम कहुं, कांई  तमारा जतन । रखे कोय तमने वांकुं कहे, त्यारे दुख धरसो तमे मन ।। १૭ ।।

सखियो तमे जेम घर ऊभां मूकियां,  तेम माणस न मूके कोय  । एम व्याकुल थई कोई न निसरे,  जो  ग्यान रुदेमां  होय ।। १८ ।।

सखियो तमे पाछा वलो, अधखिण म लावो वार । मनडे तमारे   दया   नहीं,   घेर   टलवले  छे बाल ।। १९ ।।

ए धरम नहीं  नारी  तणोजी,  हुं  कहुं  छुं  वारंवार । हवे घरडे तमारे सिधाविएजी,  घेर  वाटडी जुए भरतार  ।। २० ।।

वालैया हजी तमारे कहेवुं छे, के तमे  कहीने  रह्या एह  । ते  सरवे  अमे  सांभल्युंजी,  तमे  कह्युं  जुगते  जेह ।। २१ ।।

सखियो हजी मारे कहेवुं छे, तमे श्रवणा देजो चित । मरजादा केम मूकिए,  आपण  चालिए  केम  अनीत ।। २२ ।।

हवे वली कहुं ते सांभलो,   कांई  मोटुं  एक  द्रष्टांत । वेद पुराणे जे कह्युं,   कांई   तेहनुं  ते  कहुं व्रतांत ।। २३ ।।

भवरोगी होय  जनमनो,  जो   एहवो  होय   भरतार  । तोहे तेने नव   मूकवो,   जो   होय  कुलवंती  नार  ।। २४ ।।

जो  पत  होय  आंधलो,  अने  वली  जड  होय  अपार  । तोहे  तेने नव  मूकवो,  जो   होय   कुलवंती  नार  ।। २५ ।।

जो  पत  होय  कोढियो, अने  कलहो  करे अपार । तोहे   तेने   नव   मूकवो,   जो   होय    कुलवंती   नार  ।। २६ ।।

जो पत होय अभागियो, अने  जनम  दलिद्री अपार  । तोहे  तेने  नव   मूकवो,  जो  होय  कुलवंती  नार ।। २૭ ।।

जो पत होय पांगलो, बीजा अवगुण  होय अपार । तोहे  तेने  नव  मूकवो,  जो   होय  कुलवंती  नार ।। २८ ।।

खोड   होय   भरतारमां,  अने   मूरख   होय   अजाण  । तोहे  तेने  नव  मूकवो,  एम  कहे  छे  वेद  पुराण ।। २९ ।।

ते   माटे   हुं   एम   कहुं,  जे  नव  मूकवो  पत । ततखिण तमे पाछां वलो,  जो  रुदे  होय  कांई मत ।। ३० ।।

हवे साथ कहे अमे सांभल्यां, कांई तमारा वचन । हवे अमे  कहुं  ते  सांभलो,  कांई  द्रढ  करीने मन ।। ३१ ।।

पत तो वालैयो अमतणो, अमे ओलखियो निरधार । वेण सांभलतां तमतणी, अमने खिण नव लागी वार ।। ३२ ।।

अमे  पीहर  पख  नव  ओलख्युं,  नव  जाण्युं  सासर  वेड  । एक जाणुं  मारो  वालैयो,  नव  मूकुं  तेहनी   केड ।। ३३ ।।

पत तो केमे नव मूकवो, तमे अति घणुं कह्युं रे अपार । तमे साख पुरावी  वेदनी,  त्यारे  केम  मूकुं  आधार ।। ३४ ।।

तमे कह्युं पत नव मूकवो, जो अवगुण  होय  रे अपार  । तमे  रे  तमारे  मोंहे  कह्युं,  तमे  न्यारे  कीधो  निरधार ।। ३५ ।।

अवगुण पत नव मूकवो, तो गुण  धणी  मूकिए  केमजी । तममां अवगुण किहां छे, तमे कां  कहो  अमने एमजी ।। ३६ ।।

एवा हलवा बोल न बोलिए,   हुं  वारुं  छुं  तमने । ए  वचन  कहेवा  नव  घटे,  कांई   एम   कहेवुं  अमने  ।। ३૭ ।।

अमे तो आव्या आनंद भरे, कांई  तमसुं  रमवा रातजी । एवा बोल न बोलिए, अमने दुख  लागे निघातजी ।। ३८ ।।

अमे किहां रे पाछां वली जाइए, अमने नथी बीजो कोई ठाम जी  । कहोजी अवगुण   अमतणां,   तमें कां   कहो अमने एमजी  ।। ३९ ।।

अमे तम विना नव ओलख्युं, बीजा संसार केरा सूलजी । चरणे तमारे  वालैया,   कांई   अमारा छे मूलजी ।। ४० ।।

फल रोप्यो आंबो तमतणो, वाड कांटा  कुटंम पाखल । बीजो झांपो रखोपुं करे,  कांई  स्यो  रे  सनमंध  तेसुं फल  ।। ४१ ।।

फूल  फूल्यां  जेम  वेलडी,  ते  तां  विकसे  सदा  रे  सनेह  । वछूटे    ज्यारे    वेलथी,  त्यारे   ततखिण   सूके   तेह ।। ४२ ।।

जीव अमारा तम   कने,   कांई  चरणे   वलगां एम  । फूल  तणी  गत  जाणजो,  ते   अलगां  थाय  केम ।। ४३ ।।

तेम जीव अमारा बांधिया,  जेम  पडिया  मांहें जाल । खिण  एक  सामुं  नव  जोउं,  तो  पिंडडा  पडे  ततकाल  ।।  ४४  ।।

जीव  अमारा  चरणे  तमतणे,  ते   अलगां   थाय  केम । जल  मांहें  जीव  जे  रहे,  कांई  मीन  केरा  वली  जेम ।।  ४५  ।।

वाला तमे अमसुं एम कां करो, अमे  वचन सह्यां नव जाय  । खिण एक सामुं नव जोउं, तो तरत अद्रष्ट देह  थाय ।। ४६ ।।

निखर   अमारी  आतमा,  अने  निठुर  अमारां मन । कठण एवां  तमतणां,  अमे  तो  रे  सह्यां  वचन ।। ४૭ ।।

अम  मांहें   कांई  अमपणुं,  जो  हसे  आ  वार । तो वचन एवां तमतणां, अमे नहीं सांभलुं निरधार ।। ४८ ।।

सखिए मनमां वचन विचारियां, कांई प्रेम वाध्यो अपार  । जोगमाया  अति  जोर  थई,  कांई  पाछी  पडियो ततकाल  ।। ४९ ।।

ततखिण वाले  उठाडियुं,   कांई  आवीने  लीधी अंग । आनंद  अति  वधारियो,   कांई   सोकनो   कीधो   भंग  ।। ५० ।।

वालोजी कहे  छे  वातडी, तमे   सांभलजो  सहु कोय  । में   जोयुं    तमारुं   पारखुं,   रखे    लेस  मायानो  होय  ।। ५१ ।।

ओसीकल वचन  वाले  कह्यां, कांई ते  में न कहेवाय  । सुकजीए   निरधारियुं   छे,   पण  ते  में  लख्युं  न जाय  ।। ५२ ।।

ए वचन श्रवणे सुणी, कांई   मनडां   थयां अति भंग । वाला एम तमे अमने कां कहो,  अमे  नहीं  रे  खमाय अंग ।। ५३ ।।

कलकलती कंपमान थैयो, कांई ततखिण  पडियो तेह  । आवीने   उछरंगे   लीधियो,   कांई   तरत  वाध्यो  सनेह  ।। ५४ ।।

आंखडिए आंसु ढालियां,  तमे  कां करो चितनो भंग  । आंसुडां लोउं तमतणां,  आपण  करसुं  अति  घणो  रंग  ।। ५५ ।।

सखी पूरुं मनोरथ तमतणां, कांई करसुं  ते रंग विलास  । करवा   रामत   अति   घणी,  में   जोयुं  मायानो   पास  ।। ५६ ।।

सखीओ वृन्दावन देखाडुं तमने, चालो रंग भर  रमिए रास  । विविध  पेरेनी  रामतो,  आपण  करसुं  मांहों  मांहें   हांस  ।। ५૭ ।।

तमे प्राणपें मुने  वालियो,  जेम  कहो  करुं  हुं  तेम । रखे कोय   मनमां   दुख   करो, कांई  तमे  मारा  जीवन ।। ५८ ।। प्रणाम जी.......... योगी अर्जुन राज पुरी