एणे पगले आपण चालिए

!! राग धन्यासरी  !! एणे पगले आपण चालिए, कांई पगलां ए रे परमाण, सुन्दरसाथजी   ।      पेहेले फेरे आपण जेम निसरियां, तमे जाण थाओ ते चित आण  । चित     आणीने     रंग      माणो,     सुन्दरसाथजी ।। १ ।।

रास  नरसैए  रे  नव  वरणव्यो,  मारे  मन  उत्कंठा  एह । चरण पसाए  रे  वालातणे,  तमे सांभलो कहुं हुं तेह ।। २ ।।

श्रीधणीए जे रे वचन कह्यां, ते में सांभल्यां  रे अनेक । पण में रे  मारा  गजा सारुं,  कांई ग्रह्या  छे  लवलेस ।। ३ ।।

सरद निसा रे पूनम तणी, आव्यो ते आसो रे मास । सकल कलानो चंद्रमा, एणी रजनीए  कीधो रे रास ।। ४ ।।

रास  तणी  रे  लीला  कहुं, जे  भरियां  आपणे  पाय । निमख  ना  कीधी  रे  निसरतां,  ततखिण  तेणे  रे  ताय  ।।  ५  ।।

संझाने  समे  रे  वेण  वाइयो, कांई  वृन्दावन   मोझार  । एणे  समे  सहु  ऊभुं  मूकियुं, तेहने आडो न आव्यो रे संसार  ।।  ६  ।।

नहीं तो कुलाहल एवडो हुतो, पण चितडां वेध्यां रे प्रमाण  । साथ सहुए रे वेण सांभल्यो, बीजो श्रवण तणो गुण जाण  ।।  ૭  ।।

कोई सखी रे हुती गाय दोहती, दूध घोणियो रे हाथ मांहे  । एणे समे वेण थई वल्लभनी, पडी गयो घोणियो रे तेणे ताए  ।।  ८  ।।

कोई सखी रे काम करे घर मधे, आडो ऊभो ससरो पत जेह  । वेण सुणी रे पाटु दई निसरी, एणी द्रष्टमां सरूप सनेह  ।। ९ ।।

कोई सखी रे वात करे पतसुं, ऊभी   धवरावे   रे बाल । एणे समे वेण थई वल्लभनी,    पडी    गयो   बाल तेणे ताल  ।। १० ।।

कोई सखी रे हुती प्रीसणे, हाथ थाली प्रीसे छे धान । एणे समे वेण थई   वल्लभनी,  पडी गई   थाली   ते तान ।। ११ ।।

कोई सखी रे एणे समे निसरतां, एक पग  भांडां रे मांहे । बीजो पग पतना रुदे पर, एणी द्रष्टे  न  आव्युं  रे  कोई क्यांहे  ।। १२ ।।

कोई सखी रे वेगे वछूटतां, पडियो हडफटे ससरो त्यांहे । आकार वहेरे घणवे  उतावला,  चित जई बेठुं  वालाजी  मांहे  ।। १३ ।।

माता पिता पत सासु ससरो, रोवतां न सुणियां रे बाल । वायने वेगे  रे   वछुटियो,   वेण    सांभलतां   तत्काल  ।। १४ ।।

वस्तर विना सखी जे नाहती, तेणे नव   संभारियां रे अंग  । वेण सांभलतां रे वाला तणी, एणे वेगमां न कीधो रे भंग ।। १५ ।।

कोई सखी रे हुती नवरावती, हाथ   लोटो  नामे  छे  जल । सुणी स्वर पडियो लोटो अंग उपर, न बोलाणुं चितडे व्याकुल  ।। १६।।

गोपद बछ रे एणे समे, सुकजीए निरधारियो ते सार । त्राटकडे रे त्रटका करिया, कांई   बंधडा   हता  जे संसार  ।। १૭ ।।

संसार तणां रे काम सरवे करतां, पण चितमां  न भेद्यो रे  पास  । विलंब न कीधी रे  वछूटतां,  ए   तामसियोना   प्रकास ।। १८ ।।

कोई सखी रे सिणगार करतां, सुणी  तेणे वेण श्रवण । पायनां भूषण  काने   पेहेरियां,   कान    तणां  रे  चरण ।। १९ ।।

एक नैणे रे  अंजन   करियुं,   बीजुं  रह्युं  रे   एम । वेणनो   स्वर  सांभल्यां  पछी,   राजसियो  रहे  रे  केम ।। २० ।।

राजसिए रे कांइक नैणे दीठो, पण विचार  करे तो  थाय वेड  । तामसियो रे मोहोवड  थैयो,  राजसिए न  मूक्यो  तेहनो  केड  ।। २१ ।।

स्वांतसिए रे विचार करियो, तेने आडा  देवराणां रे वार  । कुटम  सगा  रे   सहु  टोले  मली,  फरीने   वल्यां भरतार  ।। २२ ।।

त्यारे मनमाहें विचार करियो, ए कां आडा थाय दुरिजन । ए  सुं  जाणे  वर  नहीं  एनो  वालैयो, तो  जातां वारे  छे वन  ।। २३ ।।

धिक धिक पडो रे आ  संसारने,   कां न उठे रे अगिन । व्रह तामस   रे   भेलां   थयां,   त्यारे अंगडां  थयां  रे   पतन  ।। २४ ।।

वास्नाओ वहियो रे अति वेगमां, वार  न लगी रे लगार  । वस्त खरी रे केम रहे वाला विना, तेणे साथ समो कीधो सिणगार   ।।  २५ ।।

व्रज वधु कुमारकाओनी, कही नहीं   सुकजीए विगत । ते केम संसे राखुं मारा साथने, तेनी करी   दउं  जुजवी जुगत  ।। २६ ।।

जेटली नाहती कारतिक कुमारिका, ए  वास्ना नहीं उतपन । एनी लज्या लोपावी हरीने वस्तर, तेसुं कीधो   वायदो  वचन ।। २૭ ।।

जे  सखी  हुती कुमारका, घर  नहीं   तेहनां   अंग । सनेह बल दया लीधी धणीतणी, ते  मलीने भली साथने रंग  ।। २८ ।।

साथ दोडे रे घणवे  आकलो,  मननी ना पहोंती हाम । जोगमाया सामी आवी  जुगतसुं, सिणगार  कीधो  एणे ठाम  ।। २९ ।।

सुणोजी साथ कहे इन्द्रावती, जोगमायानो जुओ विचार । ए केणी  पेरे   हुं   वरणवुं,   मारा   साथ   तणो    सिणगार  ।। ३० ।।

वचन धणीतणां में सांभल्यां, मारा  गजा सारुं रे प्रमाण । एक स्यामाजीने वरणवुं, बीजो साथ   सकल एणी पेरे जाण  ।। ३१ ।। प्रणाम जी ............... योगी अर्जुन राज पुरी